Pa fiase de los mélicos

     Pa los qu’aínda nun lu sepáis, al probe Inocenciu lu ingresanon nel siquiátricu por culpa’l sou mélicu. Foi’l casu que’l doctor lu riñóu por cuenta'l banduyu que tien ya-y mandóu que s’apuntara aína a un ximnasiu pa qu’endelgazara. Inocenciu asina lu fixo ya de la que !!egóu al ximnasiu s’alcontróu con una montonera aparatos que nun viera na súa vida. El que más-y chocóu foi un nel que la xente andaba o corría ensin mover del pisu. A causa d’e!!o, xubióu al que quedóu vacíu ya, por mor de que siempres foi mui prudente, nun entrugóu a naide por como furrulaba. Entamóu a calcar na botonera ya ¡chachu, aque!!o nun se movía! Abultóuse-y que fallaba dalgún contautu, colo qu'apertóu afarto ya ensin retirar el deu d’una de las teclas. En resultancia, la cinta entamóu a esbariar a tou meter de sópitu ya l’infeliz d’Inocenciu salióu aventáu de culu, frayando la cristalera ya valtando pal Mercadona d’embaxo. Cola cadarma seique tuviera suerte, yá que cayóu nel montón de las naranxas; sicasí, cola tiesta pegóu  nel cantu de metal del contenedor ya emprincipióu a ver dinosaurios ya outras a!!ucinaciones polo que sigue en observación nel xurásicu.

El 127

     Atopé esta vieya semeya de cuando’l célebre 127 amariellu que circulara nos años 70 del pasáu sieglu per toa Asturias. Entróu ya salióu per tolos puertos, incluyíos los de pistas de sable, y asitiaba davezu nas villas de Cangas ya de Tinéu. Amás, yera quien a rodiar permediando sobro los sucos de cualesquier camín, yá ensuchos, qu’alzaran los trautores nas tambascadas. Tamién me valiera bien de veces de xergón p’apingayar. Por mor de la matrícula —M 6500 BT—, el miou pariente de Surriba siempres andaba folixando cola mesma comedia qu’esfrutaba al altu la lleva: “muertos, 6500, burru, tontorolu”. Amestando’l “sigue pillando” qu’inventaba. Aquel afamáu 127 afogóu un repunante día de Santiagu nun hinchente dientro d’un garaxe madrilañu y yo finé tou esfardanáu.  

Nun ía cuentu

Esti nun ía un cuentu fadas yá que nin siquiera ía un cuentu…

Abúltaseme que foi pel Carmen del añu 77 del pasáu sieglu cuando fixéramos una escapada d’una selmana pel conceyu de Cangas del Narcea, un pariente llonxanu míu ya yo, nun 127 más avezáu a las pistas d’Asturias qu’a las mesmas cais de Madrid. De secute a visitar Munie!!os ya las brañas de Monasteriu, aquel día quiximos saludar a unos parientes tamién llonxanos en Tebongu ya en Robléu. Tocóu de mano Tebongu ya por culpa de ser l’outru familiar más allegáu d’esa casa yo me caltuvi esperando na puerta la ilesia, qu’aportaba ablugu baxo teitu. Taba embaecíu cavilgando cualesquier fatada y agüeyando pa las murias, cuando de sópitu la voz d’una moza m’encomendóu dir con e!!a pa con toos. Torné la cabeza ya, a contralluz como si fora una apaición, acolumbré la contorna de la moza que me falara, en biquini de cadril p’arriba —lu que nun yera mui corriente atopar entós pelos pueblos—. Magar que quedé un plizcu plasmáu, azorroné pa que nun se decatara ya l’acompañé a la súa casa. Ayeri, afité un comentariu a una amiga del Feisbuc, perbaxo una semeya qu’asoleyara de Tebongu, ya inxente me retrucóu entamando una parolada qu’un pedazu más sero desvelóu qu'e!!a foi la encantada d’aquel casu, de la qu’enxamás supi depués.

¡Qué cosas, que nun cuentos, asoceden nel Feisbuc!