Aínda toi viendo a Paquín, el nenu de Rosariu de Casa’l Guarda, glayando
al altu la lleva: ¡Ah ma, ah ma…, saliérame Xentu!, ¡mira que guapu!, al tiempu
que-y amosaba a la súa ma'l cromu del estremu qu’andaba endolcáu na chicolatina
de “La Cibeles”. Sí, seique pasóu más de mediu sieglu d’aque!!a ya entá
m’alcuerdo como si fuera güei. El fíu de Rosariu tamién s’alcuerda de min: díxolu
de la que me dexara aparcar delantre la súa casa fairá tres años, cuando baxáramos
al Sacramentu a San Fliz. Agora ye abogáu ya tuviera un bon pedazu falando col
miou fíu, Alvarín, que tamién lu ye. Ya’l miou fíu, anguaño, bien podría ser el
pá d’aquel guah.e d’entós ya la vida anecia en dexame ablucáu; sicasí, contentu
de qu’entovía me reconozan per esa querida faza. Mentanto, nun estoriu
arrequexáu de la mia casa, Xentu se caltién sonriente porque yo tamién coleicioné
los cromos d’aquel álbum ya en resultancia me farté de chicolate “La Cibeles”.
