¡Adiós, Vital!

Febreru murniu de cabudaños. Tamién foi’l de Vital. Yá’l cuartu. Nun lu soi a creyer…

Adiós ríu Xinestaza,

adiós Picu Brañasín,

nun voi tornar a esa faza,

finxada nel miou maxín.

L.lora'l regueiru Solanos,

el Castru ya la Brañueta,

alcordanzas de los branos,

na solombra de La Mueta.

Berra’l Cuartu la Riera,

Tourayu ya Espinaréu,

Las Campas ya La Piñera,

amargurando Tinéu.

Morréu’l mio amigu Vital,

con esti mes de febreiru,

cerca de la capital

ya llonxe del castañeiru.

D'Asturias, Madrid y Soria,

cuentos ya caxigalinas,

nel mio cantu la memoria,

espetanon como pinas.

Déxasme abonda tristura,

anque nengún escaezu,

pos recuerdos en bayura,

m'acompañarán, davezu.

Viniesti de Pontecastru

pal pandu Nuevu Baztán,

nel camín, siento’l tou rastru,

ando alloriáu ya rabián.