Baselgas

¡Qué guapa que ye Baselgas!,

de la que xubes, ablucas,

de la que baxas, ximielgas,

de la que la ves, atucas.

Onde ye verde la coria

ya l’agua’l sou mesmu sangre,

eillí tol que llega amoria,

apeguñáu nel sou mangre.

Na ruta del Conde Cualla,

ente viesca pura ayalga:

castañal, carbayu, faya,

cuerren pel monte la galga.

Mui bien cerca de Las Murias

ya tamién de Santu Adrianu,

la natura echa las gurrias

mientras la collecha’l granu.

Onde Antón ordena y manda

nun castiellu de raigañu,

onde remanez la escanda

ya’l sou molín nel secañu.

Del Cébranu ye la santa,

folixa al rodiu la ermita,

el que na fiesta nun canta

ye porque glaya a la grita.

Onde dixenon: ¡Volvéi!,

el garapiellu vecinos,

au t’afayes como un rei,

au te llevan los caminos.