CASORIU ESFARDANÁU

Pa nun aldericar de casáu, maridé en Cangas con una moza china; ensin embargu, separtamos n’Uviéu al outru día por culpa de que nun nos entendíamos.

GANGAS del ESCAÑU

Qué bien duermo nel mio escañu
tolos días una siesta,
mes a mes, añu tras añu,
días de llabor o fiesta.

Antes de l’atapecida,
pa reposar de la xera,
cola cadarma rindida,
poso l’arca na madera.

De la que quedo inconsciente,
estiráu como una rana,
trespando pal occidente
de la mio tierra asturiana.

Esnalo la Sierra Loxa,
en xubiendo d'Argancinas,
ya col arume de troxa,
allégome fasta Ondinas.

D’eiquí voi a Couce!!ín,
travesando Sanguñéu,
baxo a Puela de camín,
que ta a la vera Tinéu.

De secute, anicio'l vuelu,
entaino al partíu Sierra,
na derecha dexo El Puelu,
pela manzorga, La Cerra.

Tengo falar a una fema,
que presta da-y al rabil,
ente San Pedru Culiema
ya’l !!ugarín de Vecil.

Al poucu de colar e!!a,
voi despertar a Valcáu,
tras rondar pela Veiguie!!a,
col mio sueñu esperezáu.

Asocede tolos días,
viaxo a Tinéu ya Cangas,
ensin pagar autovías,
son, del mio escañu, las gangas.