El 127

     Atopé esta vieya semeya de cuando’l célebre 127 amariellu que circulara nos años 70 del pasáu sieglu per toa Asturias. Entróu ya salióu per tolos puertos, incluyíos los de pistas de sable, y asitiaba davezu nas villas de Cangas ya de Tinéu. Amás, yera quien a rodiar permediando sobro los sucos de cualesquier camín, yá ensuchos, qu’alzaran los trautores nas tambascadas. Tamién me valiera bien de veces de xergón p’apingayar. Por mor de la matrícula —M 6500 BT—, el miou pariente de Surriba siempres andaba folixando cola mesma comedia qu’esfrutaba al altu la lleva: “muertos, 6500, burru, tontorolu”. Amestando’l “sigue pillando” qu’inventaba. Aquel afamáu 127 afogóu un repunante día de Santiagu nun hinchente dientro d’un garaxe madrilañu y yo finé tou esfardanáu.